Η ζωή μου με την Μαργαρίτα

 

Τα χέρια μου στις τσέπες δυο γροθιές,

πανέτοιμες την μοίρα να χτυπήσουν,

μια και καλή τον γόρδιο να λύσουν,

με σάρκινες του Γάμου μπαλωθιές.

 

Στις Λίμνες περπατώ τις Κυριακές,

πασχίζοντας τα λάδια ν΄αποφύγω.

Πονάει το κεφάλι κάθε λίγο.

Να κόψω πρέπει μάλλον τις ρακές.

 

Υπήρξε ο Πιλάτος; Ποιος θα πει;

Και τι με μέλλει άλλωστε; Τα πλήθη,

απ΄τους Θεούς γυρεύανε τη λήθη.

Των ημερών με σκέπασαν αφροί

 

ανάμικτοι φθηνή αποκοτιά.

Ο Θάνατος σαν άλτης πλησιάζει…

Στης Πλάκας τα στενά γλυκοχαράζει,

ανοίγω τα πνευμόνια στη νοτιά.

 

Από μικρό με τρόμαζαν τα τραμ,

τα χάλκινα, οι σύντομες κηδείες,

οι κόχες των ματιών, φωτοχυσίες,

το φαγωμένο μήλο του Αδάμ.

 

Απάνω στο σκουπόξυλο γυμνή,

τρελά η Μαργαρίτα χαχανίζει,

με σέρνει από την μύτη, ολολύζει,

τον Διάβολο μια βρίζει μια υμνεί.
 

<<Που πάμε Μαργαρίτα; Ποια ποινή

ορίστηκε για μας; Δεν είναι κρίμα,

τόσο νωρίς να κόβεται το νήμα;>>

Του Λωτ μας γνέφει πάντα η γυνή.