Προς Δυσμάς

Μουχρώνει κι είν΄ακόμα μεσημέρι.

(Πως και Γιαχβέ κατέβασες τις τέντες;)
Μαχαίρι συν τοις άλλοις κι οι κουβέντες.
Θαρρώ την έχω βάψει από χέρι.

Δεν στέργεις επαφές και συνεντεύξεις.

Το Πνεύμα Σου κυλιέται μες στη μούγκα.
Τι το ΄θελα να φύγω απ΄τη στρούγκα;
Για μήλα που τις βρήκα τις ορέξεις;

Κάποια στιγμή στα εύκολα του βίου,

αχ γύρεψα μονάχος να βαδίζω,
τη ζήση μου σαν κάποιος να ορίζω,
που γνώρισε τον Στράβακα της Χίου.

Μα πέρασαν τα χρόνια σα βολίδα,

ξεσκίζοντας φρικτά τα σωθικά μου.
Παράφωνα τα όργανα του Γάμου,
στα Μπέρκεν-Μπέλζεν μ΄άχνισαν σφραγίδα.

Και να ΄μαι τώρα ένοχος μπροστά Σου,

με νυχτικό κοστούμι και με σκούφο.
Θεέ Μεγαλοδύναμε Ταρτούφο,
για κάμε να σωθώ, για άιντε χάσου.