Ο Πειρασμός

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στου σώματος την κρύπτη,
καθώς φεγγάρι ολόγιομο γυρεύει ανακωχή,
σε ουρανό που κυνικά τα δυο χεράκια νίπτει,
ακούγοντας τον Δικαστή να φτύνει: «Ενοχή».

Βαριοκοιμάται… -Ποιός ριγά, ποιός της φθοράς ομνύει,
με τόνο κάπως ένρινο, φωνή παθητική;
-Αυτός που δίχως γόνατα στέπες σειρά διανύει,
για να ξαπλώσει κάποτε βορά σε κλινική,

κενός χωρίς συνθήματα στο σπυριασμένο στόμα,
φιλέρημος με τη καρδιά στεφανωμένη αφρούς.
Τι εποχή παράξενη, τότες που είχε σώμα
και το γοβάκι χάλευε νωδής Περιμπανούς;

Βαριοκοιμάται ο πειρασμός στης λήθης το παρτέρι,
προσμένοντας μια δεύτερη εξ ουρανών σφαγή
κι εγώ σεμνός ταξιδευτής πέντε μποφόρ αγέρι,
στάχτες ποτίζω τη πληγή να μην αιμορραγεί.