Θέατρο Σκιών

Μ΄ένα γιαρέμ ανάλατο στους δρόμους τριγυρνώ,
τις μέρες μου χαλκεύοντας, βρωμίζοντας τα χρόνια
ανάμεσα σ΄απόκληρους. Θε να μου βγει ξινό,
τ΄όνειρο να ΄χα σύντροφους φιγούρες και σεντόνια.

Ο σιόρ-Διονύσης μπλάβιασε μια Κυριακή στο Κατ,
κι ο μπάρμπα-Γιώργος έπαθε αλτσχάϊμερ κι εχάθη.
Όσους κι αν στρέψω στη σκηνή λαμπτήρες, όσα βατ,
παιδιά δεν συνωστίζονται εδώ στα ντοκ της Βάθη.

Τον Καραγκιόζη τον χωρώ στην τσέπη τη ζερβιά,
το Κολλητήρι στου παλτού την φόδρα την σχισμένη.
Απάνω μου δακρύβρεχτη των άστρων η προβιά:
«Βεζυροπούλα», κρένει μου, «πούθε βοσκά η καημένη;»

Εξήντα χρόνους το παιδί δεν λέγει να χωθεί,
στην τρύπα του κι αναίματο χρόνους να μας αφήσει.
Αλλοίμονο, στους ώμους μου το έχω ζαλωθεί,
και σα ζευγάρι αλλόκοτο, τραβάμε προς την δύση.