Ορφέας και Ευρυδίκη

Γκαβός στον Άδη περπατώ,
μ’ ένα λαγούτο.
Μια Ευρυδίκη με κινεί,
σαν συμφορά και σαν ποινή,
σειώντας το κνούτο.

Γκαβός στον Άδη περπατώ,
δεν έχω αγάπη.
Μόνο αισθήματα πικρά,
γι΄ αυτήν που πίσω μου γελά,
γέλιο δρολάπι.

Γκαβός στον Αδη περπατώ,
βαρώντας νότες.
Τι σόϊ Ορφέας είμ΄εγώ,
τέτοια να στέργω σύζυγο;
Τσάμπα ιδρώτες!