Η Αναχώρηση

Μες στο δισάκι χώρεσα του Νίτσε την χολή,
και τ΄άλογο π΄αγκάλιασε μια μέρα στο Τορίνο.
«Μητέρα, στην αγάπη σου να μένεις φειδωλή,
και μη ρωτήσεις που βοσκά το αγριμάκι εκείνο,

τι το ζαβό μεγάλωσε και σκάρωσε κουπιά,
και σκαφικό σα φέρετρο με μελανό πανάκι,
κι ας λέγαν οι δασκάλοι του να δείχνεται σουπιά,
σε μισθολόγιο να μπει, να ΄χει ζωή αυλάκι.

Και για κακή του και ψυχρή, ως φίλο τον Αδάμ
λογάριασε, μηλόκρασο να βγάζουνε αντάμα.
Μα΄χε σπιούνο άγγελο βαλτόν στην μνήμη RAM,
ο Τριφυής και τήρησε τον Νόμο κατά γράμμα.

Έτσι μητέρα σε φιλώ και λάμνω βιαστικά,
αδειάζοντας σου τη γωνιά, μονιά και παραγώνι».
Και το σκαφί ορτσάρισε και κύλησε γλυκά,
με τ΄άλογο να χλιμιντρά, τον Νίτσε να μουτρώνει.

Κι εγώ που πρώτος ντύθηκα της ήττας το σκουτί,
από λαχτάρα της νυκτός την ώρα της κηδείας,
στα γειτονάκια φώνησα «Τι στέκεστε κουτοί,
και φληναφείτε στα τειχιά τ΄αδύναμα της Τροίας;»