Η Φάτνη

Η Φάτνη στήθηκε σαν πάντα,

σ΄οβάλ πλατέα κεντρική,

και μια κοπέλα στα σαράντα,

φευγάτη και αερική,

στο γέρο είπε σκουπιδιάρη:

«Μην είσαι συ ο Ιωσήφ;»

Κι αυτός: «Για κάνε μας τη χάρη…

Απόκοψον τ΄απεριτίφ».

Μα μες στο ύπνι του Σωτήρας,

μωρό της κούνιας μια σταλιά:

«Μπαρμπούλη σου μιλώ εκ πείρας…

Πάπλωμα έχεις γι΄αγκαλιά».

Και στάθηκεν ο σκουπιδιάρης,

στη θέση εκιού του πλαστικού

Ιωσήφ-πατέρα κι ο Βαρδάρης

γέγονε γένους θηλυκού.

Και η κοπέλα η φευγάτη

περνώντας, λίαν εμπαθώς:

«Θε να σου πω με σέβας κάτι.

Κρίμα! Φαινόσουν γι΄αγαθός…»