Ένας Φίλος με Φ ΚΕΦΑΛΑΙΟ

Σαν πέθανες σε κλάψανε οι φίλοι,

μα φτύσανε τον κόρφο τους συνάμα,

και μόνο εγώ με τρέμον κάτω αχείλι,

στης  χήρας σου συμπάσχοντας το δράμα,

 

ετάχθηκα στο πόστο σου στρατιώτης,

που η μοίρα τον ωθεί σε πράξεις ήθους,

εσύ του Χάρου αιώνιος  δεσμώτης

εγώ μαλάκτης μάστορας του στήθους.

 

Και είπε η κυρά σου: « Συγκρατήσου!

Αυτό το πάθος σκότωσε τον Γιάννο!

Μη βιάζεσαι με ρέγουλα σου γδύσου!

Ξαπλώσου να σου κάτσω από πάνω!»

 

Σαν πέθανες σε κλάψανε οι φίλοι,

μα τρίτη μέρα ήσουν ξεχασμένος.

Μονάχα εγώ σου άναβα καντήλι,

για χρόνια στο κρεβάτι σου πεσμένος,