Στην Υπόγα

Ο Μαύρος γατοπορπατεί

και μας αρπάει ομάδι,

φροντίζοντας με σάρκες μας,

να συντηρεί σκοτάδι.

 

Μα εγώ με λάμπα τον γελώ,

και με φανό θυέλλης,

και φεύγω τις παγάνες του,

σα λήσταρχος Νταβέλης.

 

Κι άμα μιά μέρα μου σωθεί.

το λάδι και η φλόγα,

κάμνω ατός μου κατοικιά,

τη μαύρη του υπόγα.