Άγγελος –Βοϊδάγγελος

Δεν ήταν μέρα που την σβήνεις βιαστικά,

στο ημερολόγιο παγαίνοντας σε μι΄άλλη,

δεν ήταν μέρα για κονάκια παστρικά,

με λαχανόσουπα, σομπίτσα και το σάλι.

 

Ήταν μια μέρα γι΄Αρχαγγέλου το σπαθί,

και για συνάντηση με θίασο αγίων,

ήταν η μέρα η ανάσα να χαθεί,

της πλερωμής μέχρι δεκάρας των παγίων.

 

Κι ήμουν ξηντάρης, γκέκας άσπρος, θλιβερός,

παραδομένος στη βροχή και το ραγιάνι.

Βραχνά ο Άγγελος: «Σε τέλειωσ΄ο καιρός…

Τη χέρα δώσ’ μου, στην απάνω ας πάμε στάνη».

 

Κι εγώ που λάτρευα τις πτήσεις γενικώς,

και τις ανάρμοστες φιλίες μ΄Αρχαγγέλους,

στάθηκα πάλι γι΄άλλη μιά εριστικός:

«Βρήκες Βοϊδάγγελε τον δρόμο επιτέλους;»