Η μέσα πλάση

Ήταν κλαδί λιανό η μέσα πλάση,

που ξενυχτούσες σαν ώραίο πτώμα,

ξεγελασμένος απ΄το δάνειο χρώμα,

την φορτωμένη όλο πλουμίδι φράση.

 

Και πριν να ξημερώσει είπες: «Φτάνει,

το ψέμα σου  εννόησα που κρύβεις

στο μαύρισμα το άγουρο της ήβης,

των ηδονών σαν βάζεις το φουστάνι».

 

Αργά πολύ αργά για σένα τώρα…

Δες γύρισε ανάστροφα η πλώρα,

προς Λωτοφάγων χάρτινο νησί.

 

Ο θάνατος δεν έχει σημασία,

σαν έρχεται σε μιαν ακτή χρυσή,

γεμάτος υποσχέσεις κι υγρασία.