Ο Μενέλαος

Σ΄ένα τεφρό καφέ χαλώ τις ώρες

φουμάροντας, μα τίποτις δεν βγαίνει,

ουσίες πληρωμένος ανδροφθόρες,

κι όλο παραμιλώ για μιαν Ελένη.

 

Μενέλαος με βρώμικο κοστούμι,

γραβάτα μίκυ-μάους, σκέτη λίγδα,

φωνάζω στο γκαρσόν, «Όρα χαντούμη!»,

κι αυτός στεγνά, «Μπαρμπούλη, σφίξε βίδα!»

 

Ο Πάρις, αστυφύλακας στου Γκύζη,

μου έκοψε το βήχα τις προάλλες.

«Όποιος την Ελενίτσα μου αγγίζει,

΄ποθαίνει με σπασμένες του τις σπάλες!»

 

Κι έτσι με την ελπίδα γκρεμισμένη,

αναρωτιέμαι τι μου ξημερώνει.

Σπασμένες σπάλες; Βύσσινο να μένει…

Ο Πάρις, σάμπως κώλο μου σφηνώνει;

 

Σ΄ένα τεφρό καφέ θε ν΄αριβάρει,

κατά τις τρεις, ασθμαίνων δικηγόρος.

«Ντιβόρσιο βάλε μπρος, που να με πάρει!»

«Μπροστάντσα πεντακόσα,πρώτος όρος!»