Συνταξιοδότηση

Ένσημα πλήθος στοιβαγμένα σε συρτάρι,

μέρες χαμένες βιοτής προσφυγικής,

που ξόδεψα εγώ ο παίχτης  με το ζάρι,

στα στεγανά μιας επαρχίας Αττικής.

 

Η ώρα τέρας έχει φθάσει του κανόνα,

του κύματος και με ξεσέρνει στα ρηχά,

των χτύπων των αρρυθμικών ενός αιώνα,

της Κόρης που στη Λόντρα ξεψυχά.

 

Ζάλη, λευκοκυττάρωση και πάγος μέλη,

και θάνατος ν΄αχολογάει πριν φανεί

μ΄ένα ποδήλατο ανάμεσ΄ απ΄τα έλη,

και τα ερωτήματα που θέτουν οι Δανοί.

 

Μ΄ απάντηση δεν έχω βρει προσώρας φίλε

χρόνε κι όπως παριστάνω τον κουφό,

ανοίγονται διάπλατα του Άδου Πύλαι,

κι είναι φαρμάκι ο εσπρέσσο που ρουφώ…