Τα σχοινιά
 

Θα βρω τα λόγια τα παχιά,

εκείνα που σ΄αρέσαν,

και θα ματίσω από ΄ξαρχής,

όσα σχοινιά μας δέσαν.

 

Ο χρόνος είν΄ένα παιδί,

μορτάκι με ψαλίδι,

που το δουλεύει τσίλικα,

και κόβει για παιχνίδι.

 

Μα τέρμα τα παιχνίδια του.

Όσα εγώ θα δέσω,

δεμένα θε να μείνουνε,

αλλιώς θα το βαρέσω.

 

Θα βρω τα λόγια τα παχιά,

λογάκια ζαχαρένια,

κι όχι κλωστές και φούμαρα,

μόνο σχοινιά σχοινένια.