Η ροδιά

Σ΄ένα στενό της Νέας Σμύρνης,

σπιτάκι  στέκει ταπεινό,

είναι του Μάη  δειλινό,

μα εγώ στο κέντρο πλέω μιας δίνης.

 

Σ΄αυτό το σπίτι δέκα χρόνους,

ζήσαμε αντάμα σα γροθιά,

έπαιξε κάποιος μπαλωθιά,

κι οι πέρδικες αφήκαν κλώνους.

 

Ξένοι  σαλεύουν στη καμάρα,

και της αυλίτσας  η ροδιά,

με ολοπόρφυρη  ποδιά,

σαν να μας ρίχνει μια κατάρα.

 

«Δεν την αξίζατε αλήθεια

τέτοιαν αγάπη και χαρά.

Τα αισθήματα σας πλαδαρά,

μονάχα για τα παραμύθια».

 

 

Έτσι μας μάλωσε η ροδιά

κι έλυσε χάμω την ποδιά.