Ο Καφενές

Ο δρόμος στέκει θλιβερός,

«Μάρμαρα», κοιμητήρι,

μ΄ ένα μονάχα καφενέ,

που μοιάζει μοναστήρι.

 

Οι πεθαμένοι στο ταφί,

κι οι ζωντανοί στο τάβλι,

καλύτερα ποιος την περνά,

το σέρνω με σουραύλι:

 

«Τα βάσανα ψηλά βουνά,

δεν έχουν τον Σωτήρα,

και που να ψάξεις βερεσέ,

μαγκιά και χαρακτήρα;

 

Γι αυτό τι θέλω την πνοή,

τι θέλω ανθρωπιλίκι,

μες στο ντουνιά τον χάρτινο,

τέτοιο νταβατζιλίκι;»