Βραδυνός περίπατος

Στις ερημιές των νοσταλγών,

απόψε σεργιανίζω,

με την καρδιά μου μακελειό,

που φάρμακα ραντίζω.

 

Μα δεν υπάρχει τίποτα,

μέσα σ΄αυτή την Πλάση,

για να τη γειάνει μια σταλιά,

και να την ξεκουράσει.

 

Κι έτσι λοιπόν με τα φτερά

τα πρώτα μαδημένα,

ρωτώ να μάθω τι έφταιξε,

κι όλα πάνω σε μένα.

 

Στις  γειτονιές τις άραχλες,

απόψε κόβω βόλτες,

και δεν υπάρχει μια ψυχή…

Παντού κλεισμένες πόρτες.

 

Κι όπως φυσάει ένας Βοριάς

και πάγει το κορμί μου,

φυσάει κι ένα παράπονο,

σβώντας το φως του Δήμου.