Ο Άη –Γιάννης ως Άγγελος

Απομεσήμερο σωστό και δειλινό τηγμένο,

σε μια γουλιά σαμιώτικο που κέρασ΄ο Θεός,

πρώτη φορά σαν εκκλησιάς καντήλι αναμμένο,

στην πόρτα εμπρός σου στάθηκα δεσμώτης Αχαιός.

 

Φωτοσκαρί μ΄αξίωσε της Πάτρας τα μουράγια,

εμένα κάλπη ναύκληρο τριγύρω να τηρώ,

τα φρυγικά μιάς Παναγιάς μήπως και λύσω μάγια,

«Έρωτας Άγιος» ψάλλοντας και «Άγιος ισχυρός».

 

Και συ που ευώδιαζες καϊφέ, βασιλικό, κανέλλα,

στα χέρια μέσα βάσταξες μι΄ασπαίρουσα καρδιά,

δική μου ήταν η καρδιά μα δε φωνούσες «Έλα»,

παρά μισόλογα σωρό σα μέταλλο βαριά.

 

Ένα σκαρί μ΄απόστειλε, βαγόνι πήρε πίσω,

με τα φτερά στες πλάτες μου πλεγμένα σταυρωτά,

για της Αθήνας το ένδοξο πλην γκρεμισμένο γείσο,

και κάρα μου «Ω! Τι τομή;…  Πως χαίνει;» να ρωτά.