Ευθύνη  Πατρότητος

Φοβερές με σπαράσσουν ωδίνες,

μιας Πατρότητος κίβδηλης πάλι.

Απ΄το χέρι γλιστρά το πηδάλι…

Ν΄αναλάβω δεν γύρεψα ευθύνες.

 

Μόνο λίγο θυμάρι της Άνδρου

και δυο κόκκους σινάπεως πίστη,

έχω κρύψει στην Άγια τη Κύστη.

 Η παλιά γειτονιά τ΄ Αλεξάνδρου,

 

ένα στρέμμα χωράφι που  φθίνει 

στους ήλιους, λασποχέντρες γιομάτο.

Των Προγόνων το λέσι σε βάλτο

ακέφαλο. Χορτάτη βενζίνη

 

η λαμπρή πυρκαγιά που χυμάει,

σαν ασλάνι το νύχι  να μπήξει,

στης Φυλής τα λαιμά. Λάθος στίξη

και το Πνεύμα βαριά βλαστημάει.