Φως ιλαρό

Τούτο το φως που φάλτσα τραγουδάει,

εμέ να κογιονάρει δεν μπορεί.

Τον θάνατο κατάσαρκα φορεί

και ποταμός στις φλέβες μου κυλάει.

 

Δείχνει λαμπρό μα λάμνει το μαχαίρι,

σκαλίζοντας της κάσσας τα πλευρά.

Πατούμενα δανείζομαι σεβρά,

σεμνά να περπατήσω  καλοκαίρι.

 

Τούτο το φως σπαθί για το σταφύλι,

το σύκο, τα μαμούδια καταγής.

Αιτία  μόνη είναι της σφαγής

κι αψιά χολής πικράδα στ΄ακροχείλι.

 

Φως ιλαρό ποτίζει τη Λιαντίνα,

λόγγους, βουνοκορφές, κάμπο πλατύ.

Απόγιομα φυγόποινο γατί,

θα σκοτωθεί πριν φθάσει στην Αθήνα.