Ο Χρόνος

 

Μπαρμπέρης γέρο-Χρόνος βγάζει δόντια

κι απέ στα κεραμίδια τα πετά.

Με γέλιο παλικάρια μελετά,

να γένονται σε μιαν στιγμή γερόντια.

 

Με μένα τα χει βρει κομμάτι σκούρα.

Δεν είμαι από κείνους τους θνητούς

που κλαίγονται. Δεμένους και λυτούς,

περιφρονώντας στην ανεμοδούρα,

 

το μέτωπο ορθώνω δίχως φόβο.

(Συλλήβδην οι ρυτίδες μ΄αγαπούν).

Στην Πόλη Μωχαμέτηδες σα μπουν,

τον πρώτο φέτες-φέτες σας τον κόβω.

 

Ο Χρόνος λωποδύτης κλέβει σάρκα,

κι ευθύς στο σκυλολόι την πετά.

Προτού με κλείσουν μάρμαρα μπετά,

τη σάπια μοναχός θα κάτσω βάρκα.