Ξάγρυπνος στην Ασίνη

Τις νύχτες σαν σκαλίζω τα κιτάπια,

μια σέρτικη ομίχλη όλο κόρνο,

(Υλαγιαλής στηθάρι για τον πόρνο),

φυγομαχεί στις κρύπτες με τα χάπια.

 

ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ. Δέλτα, ταυ σβησμένα.

Η κάμαρη στο νότο. Πίνω βύνη…

Σαν με ρωτούν την πόλη μου: «Ασίνη»

τους απαντώ, «Ασίνη από γέννα».

 

Ο Πλάτωνας ορθρίζων, ο Σωκράτης

κι ανάμεσα εγώ της απουσίας

γόνος, ταξιδευτής Αχερουσίας,

τα γιατρικά βυζαίνω της απάτης.

 

Ελπίδα μοναχά στις εξαιρέσεις

και στις απλές χαρές του Κοινοβίου.

Εδώ, η μυρωδιά του ιατρείου

ανθεί και των αστών οι παραινέσεις.

 

Κατά τις τρείς το φάσμα του Πατέρα,

χαλεύει τη παλιά του ταμπακιέρα.