Καιρός του απολέσαι

 

Ο άνεμος βαλσάκια και καντρίλιες,

ανάμεσα στα μνήματα. Τρεις Φίλοι,

δυσοίωνοι ως άλατος μια στήλη,

πίσω σκοπιά κρατούν από τες γρίλιες

 

των Ερώτων. Απάρνηση καπνίζουν

φθηνή, απ΄της Ομόνοιας τα γκέτο.

Στα χέρια μου φαλτσέτα και στιλέτο,

της Αθηνάς το πέπλο τεμαχίζουν.

 

Ο άνεμος καπλάνι στις βιτρίνες

με τα στραβοχυμένα στρατιωτάκια.

Ανοίγω το συρτάρι... Τσιμπιδάκια,

μπουρούδες, αστρολάβοι και σειρήνες.

 

Και μέσα στων αιμάτων τη γλυκόζη,

τα στήθια πριν μαλάξω της Ελένης:

«Ανόητο να ζεις και να πεθαίνεις».

Η τύρβη των θαυμάτων δεν μου αρμόζει.