Οπλίτης Χαρίδημος

 

Σαν έσκυψα να πιω απ΄το ποτάμι,
τα βέλη δεν με σκιάζανε σταλιά.
Στρωμένα είχε ο Δίας τα χαλιά.
Ας πάγαιναν τα νιάτα μου χαράμι.

Λίγο νερό, καΐλα μου να σβήσω.

Η Εκστρατεία τέλευε πικρά.
Πολλά μας περιμένανε οικτρά,
καλύτερα –σκεπτόμουν- να μην ζήσω.

Χρόνους επτά σκαφτιάς στα Λατομεία,

του Άδη κάμω πάντα τον Ταμία.