Ο Παγοπώλης του Έρωτα

Ο Παγοπώλης πέταξε τη γόπα του στο δρόμο
κι ανέβηκε τις σκαλωσιές να βάλει τη θηλιά.
Μια βάρκα μισοβούλιαξε πέρα στη λίμνη Κόμο,
δίχως νοτιά το φύσημα, μέσα σε αντηλιά.


Κι ήμουν παιδί τετράματο, φιγούρα ταγκιασμένη,
μ΄εντόσθια να γκρατσουνάν αριέτες της Καλής,
μα στέγνα η αγάπη της σα δύση κουρασμένη,
που με το ζόρι φώτιζε ήλιος πορτοκαλής.


Ο Παγοπώλης σφάδαζε δεμένος στην αγχόνη,
αλλάζοντας τα χρώματα της τέφρας τα επτά
και σα ψυχή του πέταξε του Μάρτη χελιδόνι,
αρχίσαν τα μαρτύρια για μένα τα σεπτά.


Παρασκευή γενήθηκα για να πεθάνω Πέμπτη
κι αυτή που τόσο πόθησα στον κόσμο ζωντανή
θε ν΄απομείνει να ρωτά αν όντως μ΄ονειρεύτη,
πριν ένα «Ναι» της κρένουνε του Ιβύκου οι γερανοί.