Στο Μυαλό του Τίμωνα

Το αίμα μου στα ρείθρα του χειμώνα
μονάζει και στης Κόρης τον κανθό.
Αρχίζω τους σαλούς να συμπαθώ,
που ψάχνουν μες στ΄αμπέχωνο σφεντόνα,

με την καρδιά κατάστικτη αστέρια
και σμάρι χρησμοδίαιτα πουλιά.
Απ΄το φαρμάκι φτάνει μια γουλιά,
ν΄ανάψουν θυμιατά και νεκροκέρια,

στης ζήσης το υγρό το παρεκκλήσι.
(Ο θόρυβος κοπάζει μέσα εκεί).
Σαν παίρνουν γιαταγάνι οι Γραικοί,
στην ίδια τους ενάντια τη φύση,

ζέση καμμιά δεν έχω να βοηθήσω.
Στον Άδη με τους Τρώες λειτουργώ.
Το χέρι μου σεμνά θαυματουργό,
τον γόρδιο προγκάει με να λύσω.