Τα σκουριασμένα σου φιλιά
γλιστρούν στην καρωτίδα,
σαν όχεντρες δικέφαλες
και λιπαρή ακρίδα.
στης λογικής το μπράτσο,
με παίρν΄ ένας κατήφορος,
που τέρμα του στραπάτσο.
αδύνατον να φύγω,
κι έτσι με νου μου χαμηλά,
ν΄άρμόζει σε κολίγο,
στες κρύπτες του ναού σου.
Δώκε Θεά φιλήματα
και γαίματα μου λούσου!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου