Ταφή

Την ώρα της επαίσχυντης ταφής,
τι θέλω τους φακούς της επαφής;
Σκοτάδι ο Θεός κι εγώ σκοτάδι,
κι ας είναι μεσημέρι και Τετράδη.

Βαστώντας τις κενές μου μπαταρίες,
που φόρτωνα συχνά στις Ικαρίες,
ακούω να δουλεύει απάνω φτυάρι,
με μπρίο, με ρυθμό πολύ και χάρη.

Την ώρα της μεγάλης μου φυγής,
βοριάδες με ξεσέρνουν αληγείς,
σφυρίζοντας: «Ανάσταση δεν έχει,
γι΄αυτόν που τον Παράδεισο αντέχει».

Μέχρι λοιπόν ν΄αρχίσουν οι τρομπέτες,
να προσκαλούν κοπάδια οφειλέτες,
μια φλύδα ας με χωρίζει από το χώμα
και των Μακαρισμών την νοσοκόμα.