Ένας Χάρτινος Κόσμος

Χάρτινο κόσμο από τα πέντε κατοικώ,
με κάτι εξώφυλλα ταγμένα να ξεφτίζουν,
βάρκες συρμένες σ΄ακρογιάλι Αττικό,
που χινοπώρου αφροί αλύπητα ραντίζουν.

Ο Ντοστογιέφσκι με κασκέτο ναυτικό,
Παίχτη κι Ηλίθιο συνέχεια με κράζει,
Πότη ο Φάλαντα, ο Χάμσουν Νηστικό
κι ο ροδο-Ρίλκε Ντουίνο αινίγματα μου βάζει.

Πρωτοχρονιές μέσα στη πίκρα της γιορτής,
Παρασκευές σχεδόν αλλόκοτα Μεγάλες,
ένα ζεϊμπέκικο ερήμην αορτής,
γυρίζουν βόλτα με τα χέρια τους διχάλες.

Και σαν τελέψουνε, στα ράφια τα παλιά,
παίρνουν την θέση τους ξοπίσω από «Επαίνους»,
πριν να βουτήξουν αυτοχτόνοι στα χαλιά,
και τους σηκώσει ο ποιητής τσαλακωμένους.