Το μπάρκο μιάς Πρωτομαγιάς

Ντούρο πάτησες σανίδι,

για ταξίδι μαγικό,

κι ένας γέρος ασπρομάλλης:

«Κάθε μπάρκο τραγικό…

Μη σε ξεγελάει μπουνάτσα,

μήτε η μέρα η λαμπρή.

Πόσοι μπήκανε στο χώμα,

κορδωμένοι λες γαμπροί;»

Κι άφησες το γεροντάκι,

στην ακτή να σου μηνά,

με το τρύπιο του μαντήλι,

πως οι θάλασσες βουνά.

Λέσι τώρα συ πρησμένο,

κάτω δώδεκα οργιές,

κι ένας γέρος πάνω άσπρος,

να μισάει Πρωτομαγιές.