Ένας Αχιλλέας

Ο μόρτης σέρνει μυστικά
σαν μπαίνει στην ταβέρνα,
μ΄ απά στο τέταρτο κρασί,
μοστράρει μας τη φτέρνα,

τσιγκλώντας το μεθυσταριό:
«Γυρεύω αντρειωμένο,
τέχνη του να ΄χει το  βελί.
Βαρεί εδώ; Πεθαίνω…».

Χαράμι πάγει κόπος του,
κανένας δεν γυρίζει,
να τον κοιτάξει που λυσσά
και πελαγοαφρίζει.

Κι έτσι ο δόλιος Αχιλλεύς,
στην τρούπα του ΄πιστρέφει,
μια νύχτ΄ακόμα ζωντανό
της Βρισηίδας ντέφι.