Πρωτομαγιάς ξημέρωμα

Πρωτομαγιάς ξημέρωμα με το κρασί χρισμένος
τ΄Αγάθωνα, σ΄ένα στενό στις χαύνες Τζιτζιφιές,
τις μνήμες βρίζω : «Άτιμες, καιρός να ιδείτε μένος
το τι σημαίνει… Πάνω σας μ΄ επτά ξερολιθιές ».

Κρεβάτι, σώματα γυμνά κι ο Αλέκος Βουλιαγμένης,
να ξεψυχά σαν το σκυλί σιμά στον μπογιατζή
που αφήνοντας τον ίσκιο του (Παρθένος της Λωραίνης),
κυματιστός κατέβαινε  στον Άδη. Εσατζή

δικό μου ταίριαξα Θεό και πάνθηρα τον είπα,
μαστιγωτή και σόλοικο μ΄ορέξεις ταπεινές,
δίχως Βαγγέλια και Ψαλμούς, από τα ούζα σκνίπα,
που σε γυνές μ΄οδήγαε της γειτονιάς  κοινές.

Μα σαν κατάλαβα ζωή χαμένη τι σημαίνει,
από τη μέση άρπαξα πλαγγόνα βολική,
και ζεύοντας την  στο γιαπί  μαζί μου να πηγαίνει,
μια Γάνδη χτίσαμε μαζί με τείχη, Γοτθική.

Πρωτομαγιάς ξημέρωμα, γύρω τα χρόνια σκνίπες,
σφυρίζουνε δυσοίωνα βαλσάκια του Σοπέν.
Τώρα που βρέθηκαν βολβοί και φύτεψα τουλίπες,
με ξουραφίζει στον λαιμό μπαρμπέρης το Μηδέν.