Σολντάτος

Σολντάτος σε χαρτόκουτο από νονάς παπούτσια,
τον σάλαγο νοστάλγησα, σφαγή και μακελειό,
μα το παιδί μεγάλωσε κάπως γοργά κι ανούσια,
και δεν του καίγεται καρφί, ο νους στο ρεμπελιό.

Κι εγώ που πιόνι πόθησα να στέκω σε Stratego,
μπροστά σε λίμνες αβαθείς και όρη διαβατά,
από ταγμένος μια ζωή να τρέχω σαν το Βέγγο,
ο κάθε παις κατέληξα, με Nike να με πατά.

Και οι ρωγμές που θάρρεψα πως θα με θρέφουν ήλιο,
γίναν αιτία κι αφορμή της πτώσης μου κι ιδού,
μέσα στα σκότη σύντροφος με κάποιον Σπυρομήλιο,
φωνές ν΄ακούγω: « Κείτεσαι στον τάφο του Ινδού».

Σολντάτος του παλιού καιρού, φόρα και πέφτω μέσα
μ΄αποκοτιά στη φλόγωση της μάχης, και γερή
σπάθα που πλήθη έκοψε Γενάρη στην Οντέσσα,
για να βρεθώ απόστρατος στ΄Απότσου το ουζερί.