Ιστορία μιάς Φιλίας

Της Μένδης γύρεψες κρασί κι αυτόν τον πάλαι φίλο
φρικτά τον καταράστηκες να βλέπει ουρανό
συννεφιασμένο και πηκτό από το πάνω κοίλο,
και μ΄ένα κυάλι Κύκλωπα του Πρώτου τον φανό.

Μια «Σεχραζάτ» ρωσόφωνη, του Ζήθου την Αηδόνα,
Παρασκευές πλαγιάζαμε Μεγάλες σε πλατώ,
με κεφαλή μαγνητική και Ortofon βελόνα,
θαρρώντας πως για μούτρα μας το μπάρκο του Βαττώ.

Κι ύστερα σαν απόστρατος που ψάχνει Παναγίες,
και θαύματα στα ρέματα της μνήμης του Πατρός,
στο γαίμα πάντα επιρρεπής και τις ρινορραγίες,
λαλούσα σε « για ξενικιά τι ντύνεσαι γαμπρός;»

Και τώρα, χρόνους δεκατρείς μετά ψωριάρης λιόντας,
μ΄ένα βιολί δίχως χορδές, σκαρί που ΄χει φθαρεί,
άδικος πάντα κι ευτελής τα γένια σου βλογώντας,
μ΄αντιλαλείς: «Φιλία μας υπήρξε χλιαρή».