Ο Υπνοβάτης του Χρόνου

Αλίμονο… Η μνήμη πως σαστίζει,
σαν μπρος της λάμνει πρόσωπο θλιμμένο
μιας άλλης εποχής; Εν προκειμένω,
εφήβου σε υπόγειο στου Γκύζη.

Ο Χρόνος παρελαύνοντας (τι νάζια;),
ορθώνει το ποδάρι λάβρο άτι,
και χλιμιντρίζει: «Ξύπνα υπνοβάτη,
με το γλαρά των μύθων σου τοπάζια.»

Εγώ θαρρώ το πρόσωπο εκείνο,
εγώ κι ο Χρόνος. Έμαθα να σβήνω,
(μετρώντας γομολάστιχες στη τσέπη),

τον ίδιο τον εαυτό μου… Τι μαράζι
ο νους να μην ευρίσκει τώρα σκέπη,
και τούτο ουδαμώς να με πειράζει;