Η Έκθεση

 

Σε μιαν οξιά το λέσι μου με το πανί στο μούτρο,
να τραγουδεί για παγωνιές τ΄Αυγούστου μυστικές,
κρατώντας ρεέμι στο ζερβί των Κυνικών το λούστρο,
ξεθυμασμένο πλην παρόν. Στις γύρω φυστικιές,

ο κουρασμένος δεν ποθεί ανάπαψη σ΄εικόνες,
που κάποτε τον πότιζαν της λήθης το Τάμ-Τάμ,
με το τρανό το ψέμα τους απάνω στις κολόνες,
ως άγγελμα νεκρώσιμο του γελαστάρη  Χαμ.

Τώρα του άγονου καιρός, (καινούργιο κοσκινάκι),
δίνει στον σκώληκα ντορό, στον φίδουλα φωνή,
κι ένα Θεό ψαρεύοντας στυγνό από χαντάκι,
ψάχνει τυφλά  σ΄Απόδειπνο στασίδι κι ηδονή.

Σε μιαν οξιά το λέσι μου κι ο Άγγελος στο γείσο
της εκκλησιάς πως νοιάζεται για μια μωρά ψυχή,
που να γυρίσει βιάζεται στα περασμένα πίσω,
με θέληση σα κόσκινο και βούληση ρηχή;