Ο Έρωτας για την Φροσύνη

Το φως χαλεύει κι άλλο φως,
και το σκοτάδι σκότος,
κι εγώ που σάρκες ντύνομαι,
τις σάρκες σεσηπότος.

Δίχως ελπίδα, ξέφτι νου,
γιομάτος αφροσύνη,
στο πάτο της Παμβώτιδος,
«Φροσί!» φωνώ, «Φροσύνη!»

Και σα την βρω, ιδού το φως,
ιδού και σκότος μέγα,
ιδού και σάρκες μας ομού, 
Άλφα σφικτά μ΄Ωμέγα.