Το παλτό

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό

κατάμαυρο που φόραε ο πατέρας

αρθρώνοντας: «Το σύστημα φθαρτό

και ψέμα των χρηστών αρνών το γέρας».

 

Και τρώγοντας με βιάση το ψωμί,

στη πρώτη κατασκότεινη ταβέρνα

θ΄αποτολμήσεις: «Μάγισσα χλωμή,

σαγίτεψε καρδιά και νου και φτέρνα.

 

Ο χρόνος ποιόν μπορεί να λυπηθεί;

Κανέναν, περισσότερο εμένα,

τον άνθρωπο παλτό που ΄χει ντυθεί,

ελπίζοντας σε δεύτερη μιά γέννα».

 

Χριστούγεννα θα ΄ρθείς μ΄ένα παλτό.

Εσύ αλήθεια; Μήπως ο πατέρας;

Στο χέρι διαβατήριο πλαστό,

τα φύλλα του θα παίζει ο αγέρας.