1982

Οι ράγες τρίξανε φρικτά κι η Πάτρα πήρε χρώμα

ενός Γραικού που θέλησε θανή δίχως Χριστό,

και κυματίζοντας δειλά στου βαγονιού τη βρώμα,

εγώ στρατιώτης του εχθρού υψώθηκα σε ιστό.

 

Η πόρτα είχε σφραγισθεί για πάντα στους αιώνες,

του σάρακα το έδεσμα, σκωλήκων η  βορά,

και πριν προλάβω να οπλιστώ με Δωρικές κολώνες,

φορά μου πρώτη ένοιωσα το τι θα ειπεί φθορά.

 

«Τεφρός που είναι ο κόσμος μας σαν κεφαλή στον τάκο!»

κραυγή ακούσανε πολλοί μαζί κι ο ελεγκτής,

μονάχα εγώ δεν άκουσα με το  φαιό το  σάκο

στα πόδια μου θεότητα μιας σέχτας ανεκτής.

 

Οι ράγες τρίξανε φρικτά και μπρος μου η Αθήνα,

χωρίς εσένα θύμιζε γυμνή λοφοπλαγιά

και τουρκεμένη εκκλησιά γιομάτη  καβαλίνα

που περιμένει το κερί το μαύρο του ραγιά.