Κάρμεν

Τρελά η  Κάρμεν στρόφαρε σε πορφυρένια τσόχα,

των γηρατειών ξορκίζοντας το μαύρο ριζικό,

κι ήταν Ιούνης και φωτιά και σκουπιδιώνε μπόχα

να σ΄αποδιώχνουν μέτοικο.  Σε λόφο ηβικό

 

μισό φεγγάρι φώτιζε σαν  κίνησε το σπίτι,

τρενάκι που δε γνώρισε ποτές ένα σταθμό,

με τον φαντάρο να ριγά παρά τον επενδύτη,

στου βαγονιού το τράμπαλο, στης ράγας τον κλαυθμό.

 

Εφημερίδες, γεύματα με φίλους σου φουριόζους,

συνήθειες που πάγωσαν...  Τι  βίος ταπεινός,

μ΄απόστημα οδοντικό και βρογχοκοίλης όζους,

κι επίμονες ως ζήτουλες καταρροές ρινός;

 

Και μόλις έφτασε η στιγμή το χώμα ν΄ανεβάσει,

την ύστατη παράσταση στου Γκύζη τα στενά,

απάνω σου χυθήκανε ποτάμια, λίμνες, δάση,

να σου καλύψουν χρόνια πλην μυθικά κενά.

 

Στράτσο η  Κάρμεν  υλικό  κι εσύ μες στη λοκάντα,

«Υλαγιαλή» της μίλησες χωρίς καν να ντραπείς,

κι αυτή μετρώντας δυο φορές αργύρια τριάντα:

«Χοσέ, πλατό σου  ρύθμισε, στροφές τριαντατρείς».