ΟΙ ΠΟΤΕΣ
΄γω κι ο Σπύρος στη Μπενάκη,
εραστάδες στομωμένοι,
κοντοφουστανοκαμμένοι,
του ΄λεγα για κάποια Καίτη,
βίτσα μου ΄λεγε και δέρτη.
Ήπιαμε και δυο ουίσκι,
σα μακρύνανε οι ίσκιοι,
τα μπερδέψαμε με βότκα:
-Πάρ΄ το Γιάννο μου αλλιώτκα,
το πουτί πριν σε μουρλάνει…
Εμφανώς τελείς εν πλάνη!
Ήπιαμε κι απεριτίφια,
χάνοντας και νου κι αλήθεια.
-Σπύρο κάτι με τσιγκλάει,
και προς ποταμόν με πάει.
-Δεν αξίζει για μια Καίτη,
τέτοιο υδαρές κισμέτι!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου