Των Λυγμών

Κάποιος βαλαντώνει στο καστέλι «Των Λυγμών»

χαψωμένος χρόνια, θύμα θείων νυσταγμών,

κι  εγώ την καρδιά του αγρικώντας την τρελή,

με περίσσιο θάρρος  ξεκλειδώνω το κελί.

 

«Έμαθα να ζω Σωτήρα δίχως εκδρομές,

θέρος του Βοριά με στομωμένες τις ορμές.

Δεν ποθώ αγάπες, μόνο άσβεστη φωτιά

λόγγο να με κάψει. Ζω για την αποκοτιά».

 

Χέρια μου απλώνω, «Αδελφέ πικρέ», τολμώ.

«Χάραγμα κι εσύ σε μαστιχόδενδρου κορμό.

Στον καθρέφτη ψάξε σαν Απόστολος δρομί…»

«Μόνο ένα κοράκι nevermore που εκστομεί!»

 

Κάποιος βαλαντώνει. Ας τον μέσα στη σιωπή.

Έχει παρηγόριες, λάμα έχει να κοπεί.

Κλείνω νου και στόμα, πάνω δύσθυμος Θεός:

«Είν΄ο βίος μάθε, ανυπόφορα φαιός…»