Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ

Αστέρια κουρνιασμένα στα γεισώματα

κι οστά στην περασιά του Λεωνίδα,

καιρό ποιός έχει τώρα για δειλιάσματα;

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"

 

Ορφάνια, μισεμός, θλιμμένη ποίηση,

τον άμοιρο κρατάνε μ΄ αλυσσίδα,

μα μέσα στο σκοτάδι δυό μεγάφωνα:

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"

 

Εγώ καθώς και σείς σαθρό κονίαμα

και σα του Βαπτιστή την καρωτίδα,

ελάτε να κραυγάσουμε κακόφωνα:

"Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΑ"