Το Όμμα

 

Αφρός ολούθε και βοή,

και μαύρο πίσσα ψάρι,

κάμνω σινιάλα του Θεού

και του προγόνου Αχαιού,

κανείς… Μονάχα γλάροι.

 

Κάποιοι σαν ήμουνα παιδί

με κογιονάραν: «Γιάννο,

το μπρατσεράκι της ψυχής,

για να βρει τόπο αναψυχής,

το όμμα πάντ΄απάνω».

 

Και να που βρέθηκα χωρίς

ψυχή, μονάχα σώμα,

πατρίδα έχοντας βυθό.

Έπρεπε να τιμωρηθώ,

που πάνω είχα τ΄όμμα.