Το μούλικο

«Ο Χρόνος τρώει τον Άνθρωπο για ο Άνθρωπος τον Χρόνο;»

αναρωτιόμουν κι έπινα κρασί μες στο χαντάκι,

κι ένα παιδάκι  γύρα επτά καβαλιστό  σε όνο,

γυρνάει και λέγει μου «Σκασμός και μούγκα σκουπιδάκι,

 

που τα ΄βαλες με τον Θεό και τους αγιούς του όλους,

και δεν νογάς πως Άνθρωπος με Χρόνο μια ουσία.

Βγάλε λοιπόν τ΄αθύρματα της νιότης σου, τους βώλους

κι ως να σιμώσει παίζε τους Δευτέρα Παρουσία».

 

Καλό παιδάκι, αγγελικό  μα τα μυαλά του λίγα,

κι όσα μου σούρνει άτοπα και λόγια του μπακάλη:

«Άιντες μυξιάρικο απ΄εδώ... Τι ξέρεις από Στύγα

κι από του Άδη το αισχρό κοκκαλοκαρναβάλι;»

 

«Ο Χρόνος τρώει τον Άνθρωπο για ο Άνθρωπος τον Χρόνο;»

ματαρωτάω μα κανείς δεν στέργει ν΄απαντήσει.

Μονάχα εκείνο το παιδί, ( τι θέλω και μαλώνω; )

στρέφει σχεδόν  γαυγίζοντας : «Τ΄αξίζεις το γαμήσι…»