Το Σονέτο του Προδότη

Του χαρτοπαίκτη ζήτησα συγνώμη

και χύθηκα στους δρόμους συγχυσμένος.

Ο Άργος στο κατόπι λυσσασμένος,

μου γαύγιζε: <<Θυμήσου την Ιθώμη>>.

 

Οι μάχες τους με είχαν ξετινάξει.

Κάτι ψιλά στις τσέπες, μια γαλέτα.

Καβάλα σε τρελή μοτοσικλέτα,

κάθε ρωγμή του νου μου είχα φράξει.

 

Και πριν να βρω τον Λόγο που λυτρώνει,

τον Λόγο τον γυμνό της πρώτης νιότης,

δίχως αιτία λύγισε το γόνυ.

 

Στριγγλίζανε σειρήνες. Ο προδότης

πασπάλιζε τα δέντρα μαύρο χιόνι.

Η Μοίρα είχε βρει τον άνθρωπο της.