Μια Βόλτα στη Χαλκίδα

 Το πρόγευμα στους τάφους των προγόνων,

λιτό ως Απολλώνια κραυγή.
Χαλκίδας γη και θείο μου τραγί
και ρεύματα θολά των αλγηδόνων

χορέψατε εντός μου τόσες νύχτες,

(Σαλώμη με τα πέπλα της τα επτά).
Μυστήρια προτίθεμαι σεπτά,
να φανερώσω μπρος στις χαρτορίχτρες.

Το πρόγευμα στους τάφους, δίχως γεύση.

Ο Φοίβος κατ΄ανήφορο τραβά.
Φορώ το φωτοστέφανο στραβά
κι αφήνω το παράπονο να ρεύσει

προς τις Πηγές. Μετρήθηκα κουφάρι.

Σπολάτη τους… Στου Κάστρου τα τειχιά,
με στίχους θα γιατρέψω τη νυχιά,
που μου δωκε ρεγάλο το φεγγάρι.