Πάλι Προφήτης

 

Με ψεύδη ζωτικά χλωρός ταξίδεψα,
στις σκοτεινές ειρκτές των αισθημάτων,
ένα δαυλό βαστώντας που τον φύτεψα,
σ΄αλτάνα ενυπνίων κι οραμάτων.

Τσιγάρο ξεχασμένο στο πικρόχειλο,

της νύχτας πυρπολούσε το μπαλκόνι.
Στα καπηλειά με ξέρανε Θεόφιλο,
μα ζούσα στου Διαβόλου τη ραστώνη.

Τα κέρδη μου στα χώματα επένδυσα,

και στα σοφά κοκάλια των Προγόνων.
Ατός μου τα πλευρά με λόγχη κέντησα,
πριν τρίξιμο γροικήσω σιαγόνων

και τον κρωγμό του πρώτου ασπρογέρακα

που τόλμησε ν΄αγγίξει πεφταστέρια.
Οι φίλοι μου ανάδελφο και ξέρακα
με φώναζαν ουρώντας τα παρτέρια.

Κι ένα πρωί που δύσκολα ξημέρωσε,

ο τίτλος μου χαρίστηκε Προφήτη.
«Νισάφι, το κρασί σου τώρα νέρωσε,
τι δεκατρείς τη σήμερον και Τρίτη».