Το Τραγούδι της Ισμήνης

Γαλατοδάση προσευχών. (Στον ουρανό,
βεγγέρες αργυρώνητων αγίων).
Τις Κυριακές πάντα το σφάγι αχαμνό,
εις μνήμην να σπαράσσει  μεταλλείων.

Με του Ερμή τη σκυθρωπή τη συντροφιά,

τα ρείθρα καθορώ της καταισχύνης.
Λερά σεντόνια στο «Ελπίς», ισχνά γοφιά,
σκυλιών αποφορά  κι ασετιλίνης.

Όλα θαρρώ σ΄ένα ταξίδι με καλούν

φρικώδες, στους βραχόκηπους της Σμύρνης.
Σειρήνες λήξης ξημερώματα  βαρούν,
σεκόντο στα βραχιόλια της Ισμήνης.

Κι εγώ αναγκεμένος να σιωπώ,

να σβω με συστολή την πάσα ελπίδα,
αναμεσίς κάπου  Χαλκούτσι κι  Ωρωπό,
γυμνώνομαι μπροστά στην καταιγίδα.