Την Ημέρα του Cioran

 

Ο Φοίβος Υμηττούς θα καβαλάει,
μπουγάτσες λασπουριά πάντα οι φούρνοι,
μια πτήση θα υψούται προς Μελβούρνη,
σαν πουν αυτός ο που… για δε λαλάει;

Περίπτερα τον Τύπο στολισμένα,

πουτάνες  στη Φυλής αποσταμένες,
προσόψεις απ΄τον Χρόνο ξεβαμμένες
κι εγώ σ΄ένα κουτί πολιτισμένα,

να κάμνω τον κουφό, τον γκαβομάτη,

εντός μου να βαστάζω την ανάσα.
Τι όμορφος αλήθεια μες στη κάσα,
λες κι έτοιμος να φανερώσω κάτι.

Οι δρόμοι γκαστρωμένοι Φίατ Πούντο,

Βολκσβάγκεν, Μερσεντές, Νισσάν, Γιαμάχα.
Νεκρός για ζωντανός θε να ΄μαι τάχα;
Το σίγουρο; Θα μ΄έχουνε για φούντο,

γεράκια συγγενείς, μια Κατερίνα

με δίχως άσπρη τρίχα στα μαλλιά της.
«Ο άνδρας μου; Βρωμύλος,  ένας γάτης
μπερμπάντης, λέρα πρώτη στην Αθήνα».

Ο Φοίβος Υμηττούς θα καβαλάει,

καμπάνες θα βαρούνε τεθλιμμένα
κι εμέ σφαγμένο ταύρο σε αρένα,
θα με φυτέψουν γης για να με φάει.